Over het herontdekken van dromen, het toelaten van verlies en de moed om opnieuw te kiezen.
Het begin van een nieuwe reis
Soms hoor je je hart fluisteren. Eerst zacht, tussen de regels van je volle agenda door. Tot je het niet meer kunt negeren. Zo begon mijn eigen heroriëntatie.
Ik was naderde de zestig. Waar veel mensen spreken over ‘het begin van de herfst van het leven’, voelde ik juist een soort lente. Een frisse energie. Niet om terug te trekken, maar om op ontdekking te gaan. Om eindelijk datgene te volgen wat al zo lang stilletjes op de achtergrond aanwezig was.
Ik besloot mijn loopbaan een nieuwe richting te geven en te gaan staan voor wat me echt drijft: werken met mensen. Echte gesprekken. Werken met het onzichtbare, met systemen en met identiteit. Systemisch werken dus – niet als trucje, maar als ambacht. Als manier van leven.
De confrontatie met een oud verlangen
Onlangs werd ik geraakt door iets kleins. Een LinkedIn-bericht waarin een voormalig medecursist werd voorgesteld als nieuwe trainer bij Phoenix Opleidingen – de plek waar ik zelf mijn scholing heb doorlopen. Een plek die voor mij voelde als thuiskomen in het vak.
Ik voelde het meteen. Niet uit jaloezie – ik gun hem dit van harte – maar uit verdriet. Omdat er een verlangen in mij leeft dat nog niet is vervuld. Een toekomstbeeld waarin ik zelf ooit op die plek zou staan, als trainer. Om door de grootmeesters begeleid te worden tot een leermeester van trainers.
Het deed pijn. Niet omdat ik tekortschiet, maar omdat ik weet dat ik dit werk pas op latere leeftijd heb omarmd. Het past nu niet meer in mijn leven. En ik besefte: hoe toegewijd ik ook ben, de tijd die mij rest zal mij nooit die tientallen jaren ervaring geven waar ik ooit van droomde.
Dat is rouw. Het afscheid nemen van een mogelijke toekomst. En dat mag gevoeld worden.
Rouwen, ademen en doorgaan
Ik heb geleerd het verdriet niet meer weg te duwen. Waar ik vroeger mijn emoties keurig inpakte – zoals ik dat geleerd had – kies ik er nu voor om ruimte te maken. Voor tranen. Voor zachtheid. Voor de pijn van iets wat niet meer kan worden.
En weet je wat ik ontdekte? Het maakt me niet zwakker. Het maakt me sterker. Authentieker. Nabijer. Juist daar, in dat rauwe randje, groeit de echte verbinding – met mezelf, én met de mensen die ik begeleid.
Dankbaarheid die blijft
Na de rouw komt er ruimte. Voor dankbaarheid. Want ik ben wél hier. Ik mag wél doen wat ik het allerliefste doe. Iedere sessie waarin ik werk met mensen die willen groeien, waarin ik mag spiegelen, confronteren, verdiepen – dat is voor mij een geschenk.
Mijn pad is misschien anders gelopen dan ik ooit dacht. Maar het ís mijn pad. En ik loop het met aandacht.
En jij?
Misschien lees je dit en herken je iets. Een verlangen. Een gemis. Een knagend gevoel van: is dit het nou?
Dan wil ik je uitnodigen om niet weg te duwen wat zich aandient. Wat als je zou luisteren? Dat is waar ik met mensen aan werk. Niet aan ‘problemen’, maar aan het toelaten van dat wat gezien wil worden. Aan ruimte maken voor rouw, voor verlangen, voor koerswijziging. Aan de moed om opnieuw te kiezen.
Je bent welkom om contact op te nemen. Ik luister graag met je mee. Warme groet,
Peter Bergmans
Systemisch Coach & Trainer