Verlies verwerking in relatie tot burn-out, veerkracht, organisatieveranderingen en persoonlijke ontwikkeling (Leiderschap).

Deze blog is er één uit drie over de voedingsbodems die iemand vatbaar maken voor een burn-out.

Inleiding

Op zoek naar een nieuwe functie begon ik aan een loopbaantraject. Tijdens de tweede of derde sessie wees de loopbaanadviseur me op het verlies van een broer of zus als een thema in de psychologie. Deze opmerking verraste me, aangezien ik mijn broer nooit had gekend. Er ontstond verwarring in mij: enerzijds had ik een natuurlijke interesse in nieuwe onderwerpen, anderzijds was er iets wat me tegenhield.

In de mannelijke cultuur van de corporate-organisatie waar ik werkte, was er geen ruimte voor persoonlijke verhalen. Er was een onuitgesproken regel om zulke zaken te laten rusten, wat aansloot bij hoe mijn ouders ermee omgingen. Pijnlijke emoties? Die zoek je niet op. Je kijkt niet om, je gaat door. We zijn sterk, we dragen alles, en we lossen het wel op.

Vier tot vijf jaar later kreeg ik mijn eerste burn-out. Ik wist niet wat me overkwam. Een burn-out, ik? Dat kon toch niet! Mijn gezin was sterk en kon alles aan. En als ik een burn-out had, wie was ik dan nog?

Het verlies van mijn broer had een grote impact op mijn leven.

Onverwerkt verlies

Tijdens mijn tweede burn-out begon ik de oorzaken te onderzoeken. Het voelde alsof ik een ui aan het pellen was, waarbij elke laag een nieuwe pijn onthulde. Eén van die lagen was onverwerkt verlies. Ik ontdekte dat er in ons gezin vroeger geen ruimte was om stil te staan bij verlies. Dat was te pijnlijk. Mijn moeder was dagen van slag als het onderwerp soms toch werd aangeraakt. In een tijd waarin geen ruimte was voor mentale ondersteuning, ging het leven door zonder om te kijken. Zelfs de pastoor zei: “Neem maar gauw een nieuw kindje, dan ben je het zo vergeten.” Vier jaar later werd ik geboren.

Mijn vader vluchtte in zijn werk. Waarbij hij met één baan niet genoeg om handen had. Dus had hij jarenlang twee banen. En na die tijd was hij ook altijd bezig. Hij vond altijd wel iets. Van jongs af aan had ik het voorbeeld dat een man altijd bezig moest zijn. Werken, veel werken. Bij mijn onderzoek naar de oorzaak van mijn burn-out leerde ik dat actief bezig zijn je helpt om niet bij gevoel te hoeven zijn. De pijn van dat zware verlies niet te hoeven voelen. Soms is dat nodig om te overleven. Maar het is een energievreter als je erin blijft hangen.

Stil staan bij verlies hoorde er bij ons vroeger gewoon niet bij. Als kind mochten wij niet mee naar begrafenissen. “Je krijgt nog genoeg kans in je leven om daarbij te zijn.” Ze wilden mij en mijn zus beschermen, maar ondertussen leerden we niet wat rouwen is. We mochten ook niet stilstaan bij het verlies van onze hond of zelfs onze opa. ’s Avonds lag ik als kind te huilen in mijn bed. Dat ze het maar niet zagen of hoorden! Niet dat ik op mijn kop zou krijgen, maar ik voelde heel goed aan dat daar geen ruimte voor was.

Rouwen is het schoonmaken van ons hart. Door verdriet en pijn toe te laten, maken we ruimte voor nieuwe inzichten. Als we onze emoties onderdrukken, missen we de kans om te groeien van onze verliezen. Onverwerkt verdriet kan leiden tot vermoeidheid. Door te rouwen, vinden we uiteindelijk nieuwe betekenis in het leven. Rouwen is helen. Een proces van loslaten en opnieuw verbinden. Door verdriet te voelen, maken we ruimte voor groei.

Stil staan bij verlies, rouwen, is een onderdeel van het leven. Op uiteenlopende manieren komen we in aanraking met verlies: het verlies van een dierbare, van gezondheid, partnerschap, een baan, je favoriete leidinggevende, je droom, het voortdurende gevoel dat iets wezenlijks ontbreekt, oud verlies. Elke verandering draagt een spoor van verlies in zich, zelfs de afronding van een succesvol traject gaat gepaard met gevoelens van rouw.

‘Integratie van verlies is een van de belangrijkste ontwikkellijnen die tot innerlijke rust, vrede, de ervaring van heelheid, verbondenheid en betekenisgeving leiden.’
Wibe Veenbaas

Van de drie voedingsbodems voor een burn-out, tikte ik ook deze aan. Zou dit bij jou ook kunnen spelen?

Wil je ontdekken hoe jij met verlies om gaat? Hoe je betekenis kunt geven aan dat wat er ooit was? Ontdek meer over mijn workshops en plan een gratis intake om samen te kijken wat ik voor jou in jouw unieke situatie kan betekenen.

*Ik beschrijf slechts de gebeurtenissen en de gevolgen zoals ik die heb ervaren. Ik beoog geen oordeel te vellen. Onze ouders waren liefdevolle en zorgzame ouders die het beste met ons voor hadden. Ze deden wat ze konden binnen de mogelijkheden die zij hadden.