Halverwege in de trein horen dat deze niet verder gaat. Ik zou dus nooit op tijd komen. Met zekerheid een groot gedeelte van de bijeenkomst missen. Voorheen zou mijn keel zijn toegeknepen en mijn borst pijnlijk hebben gevoeld. Met direct een vechthouding in mijn lichaam om het gevecht met de tegenslag aan te gaan. Ik ben niet als een ander. Ik zal er alles aan doen om alsnog daar te komen. En wel zo snel mogelijk! Waarbij ik mijzelf en soms ook anderen daarbij niet ontzag. Compassie met mijzelf? Huh, hoezo?
Ik ken dit goed. Jarenlang heb ik voor mijn werk met de trein gereisd. Het zijn de engel en de waakhond die dan wakker werden. Geen haar op mijn hoofd die eraan zou denken om daar geen gehoor aan te geven. Inmiddels gaat het anders, waarbij de engel en de waakhond zich koest houden. Geen nare gevoelens, maar acceptatie. Als het zo is, dan is het zo. Compassie voor mijzelf en anderen blijft dan aanwezig. Ik maak er het beste van zonder grootse voornemens.
“We zijn allemaal leerling van het leven. We leren zolang we leven.“
Na jaren geleden vastgelopen te zijn1 met ‘zó doe je dat’ ben ik in contact gekomen met professionele begeleiding2 bij persoonlijke ontwikkeling. Behalve dat het me geholpen heeft om weer rust en ruimte te vinden heeft het vak mij ook gegrepen. Met plezier neem ik nieuwe kennis tot mij en leer ik nieuwe vaardigheden van meesters in het vak. Permanente educatie om mijn professionaliteit te waarborgen als coach2 / systemisch trainer gaat dus als vanzelf.
Herken je dit? Waar loop jij tegenaan? Wat zou jij anders willen?
1Lees ‘Over mij’
2Ontdek mijn blog Coaching? Odigoi?